مقایسه بازدهی جداسازی گاز دی اکسید کربن از خوراک واحد آمونیاک پتروشیمی شیراز به کمک غشای پلی پروپیلن

در این تحقیق، مدلی برای تماس دهنده غشایی فیبر توخالی پلی پروپیلن جهت جذب دی اکسید کربن ارائه شده است. بین جذب دی اکسید کربن در تماس دهنده غشایی فیبر توخالی با برج جذب دارای دو جریان ورودی جاذب، با استفاده از جاذب کربنات پتاسیم مقایسه ای انجام شده است. اجزاء فاز گاز و مایع ورودی به تماس دهنده غشایی مانند برج جذب واحد آمونیاک پتروشیمی شیراز می باشند. مدل سازی بر مبنای حالت خشک برای غشا (عدم ورودی جاذب به غشا) انجام شده است. مقایسه نتایج حاصل از مدل با داده های تجربی نشان داد، تطابق خوبی را بین این داده ها وجود دارد. نتایج شبیه سازی همچنین نشان داد که با استفاده از تماس دهنده غشای فیبر توخالی می توان به عملکرد بهتری جهت جذب دی اکسید کربن نسبت به برج جذب رسید. همچنین این شبیه سازی نشان داد که افزایش دبی مایع ، تعداد فیبر غشایی به کار گرفته شده و دما می تواند به جذب هر چه بیشتر دی اکسید کربن کمک کند. اما افزایش دبی گاز به علت کاهش زمان تماس گاز با غشا، باعث کاهش جذب می شود. همچنین نتایج حاصل نشان می دهد که افزایش غلظت دی اتانول آمین در افزایش جذب دی اکسید کربن تاثیری قابل توجهی نخواهد گذاشت. در این تحقیق، همچنین مقایسه ای بین حضور و عدم حضور واکنش شیمیایی جهت جذب دی اکسید کربن انجام شد و مشاهده گردید که جذب دی اکسید کربن در حضور واکنش شیمیایی بیشتر می گردد.